Αγαπητοί μου αναγνώστες, κατ΄αρχήν να σας ευχαριστήσω που κάνετε το κόπο να με διαβάζετε. Τούτο άλλωστε, αποτελεί τον διακαή πόθο του συγγραφέα. Να τον διαβάζουν. Μ΄αυτό όμως δεν θέλω να πω ότι είμαι συγγραφέας!
"Μελαγχολικός της ζωῆς ἄνεμος εἶμαι
ποὺ νυχτώθηκα καὶ ἀπόμεινα σ᾿ ἕνα χθὲς ἀνάλγητο"’ *.....
Δηλαδή μεταφράζοντας τη ποίηση σε πεζό λόγο, ψώνιο είμαι που του αρέσει να γράφει. Πως κάποιος είναι άρρωστος τζογαδόρος; Ε, κάπως έτσι!
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα, σα μαθητής εκθέσεις αλλά και ερωτικές επιστολές. Ήταν τότε που ήθελα να μοιάσω στον Παπαδιαμάντη και προσπαθούσα να μιμηθώ τη γλώσσα του, τρομάζοντας την υπέροχη καθηγήτρια μου την Ιωάννου στο Γυμνάσιο του Νιχωριού.
Αργότερα στη Σχολή Ευελπίδων αλλά και στη Νομική έγραφα συνεχώς, αυτή τη φορά διαγωνίσματα. Αλλά εμένα δε με πείραζε, μου αρκούσε που έγραφα...
Κι ύστερα στην επαγγελματική μου ζωή σαν στρατιωτικός πάλι έγραφα: Διαταγές Πεδίου Μάχης, Σχέδια Επιχειρήσεων, Διαταγές Διοικητικής Μέριμνας κ.λ.π .
Όταν βρέθηκα στον ιδιωτικό τομέα ξανά έγραφα, business plan , προϋπολογισμούς, απολογισμούς. Βέβαια όλα αυτά, εκτός από τις ερωτικές επιστολές, τα έγραφα κατά παραγγελία.
Έτσι πολύ αργότερα και έχοντας πλέον ώριμη σκέψη άρχισα να γράφω πολιτικά κείμενα κυρίως για να εκφράσω την άποψη μου, να σχολιάσω και να επικρίνω, τα πολλά άσχημα της χώρας μας.
Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να καταβάλω τον δικό μου ελάχιστο οβολό, στη προσπάθεια ανάταξης της πατρίδας μας. Η ενασχόληση μου με τα κοινά, το περασμένο χρόνο κι η υποψηφιότητα μου στον Δήμο Ξηρομέρου, με οδήγησε στη ανάγκη να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο, προκειμένου να επικοινωνήσω κύρια με τους νέους του Δήμου, οι οποίοι δε με γνώριζαν, αφού ήταν αγέννητοι όταν εγώ εγκατέλειψα το τόπο μου στα δεκαοκτώ, για να υπηρετήσω τη πατρίδα.
Το μπλογκ αυτό, μια που είχε επισκεψιμότητα, συνέχισε τη πορεία του και μετά τις εκλογές. Κατ΄ αυτό το τρόπο ήλθαν στο φως περίπου εκατόν είκοσι κείμενα, στη μεγάλη τους πλειοψηφία πολιτικά αλλά και κοινωνικά ή καλύτερα ανθρωποκεντρικά.
Τώρα γιατί τα κείμενα αυτά, να γίνουν βιβλίο; Η ιδέα ήλθε όταν διάβαζα τα αποτελέσματα μιας έρευνας, για τη χρήση του διαδικτύου στη περιοχή μας. Απογοήτευση. Το ποσοστό ήταν πολύ μικρό.
Με αφορμή τη διαπίστωση αυτή, σκέφτηκα την έκδοση του βιβλίου, προκειμένου οι απόψεις μου να φτάσουν με τον παραδοσιακό τρόπο στους πολλούς αυτούς ανθρώπους, που δεν ασχολούνται με το ίντερνετ.
Παραπέρα όμως στις μέρες της γενικής απαξίωσης της πολιτικής πόσοι θα ενδιαφερόντουσαν για τις πολιτικές ανησυχίες ενός μπλόγκερ; Έτσι σκέφτηκα να γράψω για τον έρωτα, γιατί εκτός απ΄ τη πολιτική υπάρχει κι ο έρωτας!
Άλλωστε, είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τη διαφήμιση, ότι το αίμα και το σπέρμα πουλάνε. Κι επειδή δε μπορώ να σκοτώσω κανέναν, αν και εδώ που τα λέμε θατόθελα, κατέληξα στον έρωτα, ως μέσον επικοινωνίας των πολιτικών μου απόψεων.
Με αυτό το σκεπτικό, έβαλα σαν επιδόρπιο, τέσσερις ερωτικές ιστορία μουίες, οι οποίες αφορούν μια παρέα Ελλήνων, οι οποίοι βρέθηκαν στη Σόφια της Βουλγαρίας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας και τις συνδέει το πάθος για κάποια γυναίκα. Τις αποθέωσαν, έδωσαν τα πάντα σ αυτές και πήραν αντίδωρο τη προδοσία. Ουσιαστικά είναι ιστορίες προδομένων ερώτων...
Στο σημείο αυτό επιθυμώ να δηλώσω ότι οι ιστορίες είναι πραγματικές, οι ήρωες είναι υπαρκτά πρόσωπα, πολλά ονόματα είναι αληθινά ή ελαφρά παραλλαγμένα και έχει προστεθεί ένα ποσοστό 5% μυθοπλασίας είτε επειδή η ίδια ιστορία το απαιτούσε, είτε για να προστατευθούν υπολήψεις συμμετεχόντων. Τώρα βέβαια εσείς μην πάρετε τοις μετρητοίς τη πιο πάνω δήλωση. Μπορεί να το λέω για να κάνω πιο ενδιαφέρουσα την ανάγνωση... Μπορεί όμως να είναι κι ακριβώς έτσι, άλλωστε η μνήμη μου έχει αδυνατίσει τελευταία, που να θυμάμαι;
Στο τρίτο μέρος με τίτλο επιπρόσθετα έχω βάλει κείμενα κοινωνικά, τα οποία αγαπήθηκαν διαδικτυακά και δύο νέα που αφορούν τους γονείς μου, φόρος τιμής για τους ανθρώπους που με φέραν στο κόσμο κι οποίοι έζησαν και έφυγαν με εντιμότητα και αξιοπρέπεια. Πάντα κουβαλάω μέσα μου τις αγαπημένες τους μορφές, αλλά και τη πίκρα πως η σκληρή ζωή, δεν με άφησε να ζήσω πολύ μαζί τους...
Στον επίλογο υπάρχει η έναρξη μιας τραυματικής, περίπου αυτοβιογραφικής ιστορίας για ένα θέατρο αλλά και τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Το θέατρο του παραλόγου, θα αποτελέσει το αντικείμενο ενός άλλου βιβλίου, που θα έλθει κάποια στιγμή στο μέλλον.
Ρώτησαν σε μια συνέντευξη, τον εξαίρετο Ιρλανδό συγγραφέα και σκηνοθέτη, βραβευμένο με Όσκαρ, Μάρτιν Μακ Ντόνα, τι είναι τελικά, συγγραφέας ή σκηνοθέτης;
Κι αυτός απάντησε: "Κοιτάξτε, όταν είμαι στο μπαρ και με ρωτήσει μια κοπέλα τι δουλειά κάνω, αν θέλω να της πω "leave me alone" (άσε με μόνο), θα απαντήσω συγγραφέας, αν θέλω να της πω "I want to go to bet with you" (θέλω να κοιμηθώ μαζί σου), θα της απαντήσω σκηνοθέτης. Εγώ λοιπόν, δε μπορώ να ισχυριστώ το πρώτο, αλλά ούτε και να υπονοήσω το δεύτερο... Δυστυχία δηλαδή!
Χρωστώ ευχαριστίες στο πολύτιμο φίλο μου Νίκο Ναούμη, για την υπομονή του να με διαβάζει και να μου προσφέρει τις συμβουλές του, στα ιστολόγια της περιοχής μου Ξηρόμερο Νιούς, Μύτικας Πρες, Αστακός Νιούς, Αγρίνιο Νετ, Μεσολόγγι Νιούς για τη κατά καιρούς, φιλοξενία των άρθρων μου και στην Ξηρομερίτικη Εταιρεία Λόγου και Τέχνης, για τη στήριξη της προσπάθειας αυτής.
Σας ευχαριστώ
Καλό διάβασμα
Δημήτρης Αρβανίτης
(*Στίχοι Κική Δημουλά, "Παράκλης")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο