Ανάβαση στη κορυφή Μπούμστος
Κείμενο-φωτο: Γιώργος Κουβέλης*
Ο Μπούμστος, το βουνό των Ξηρομεριτών, είναι συνδεδεμένο με πολλές μυθολογικές αφηγήσεις και προικισμένο με απαράμιλλες φυσικές ομορφιές. Είναι το δεύτερο σε ύψος βουνό (1.577 μέτρα), μετά την Ψηλή Κορφή (1.589 μέτρα) και είναι από τα πλέον ενδιαφέροντα τμήματα των Ακαρνανικών βουνών.
Ξεκίνησα στις 16 του Μάρτη το πρωί για το χωριό Κομπωτή. Η ορατότητα δεν ήταν η καλύτερη. Είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου τη διαδρομή που θα ακολουθούσα και λαχταρούσα να βρεθώ το συντομότερο να περπατάω στο βουνό, αφήνοντας πίσω την καθημερινότητα τις έννοιες και τις σκέψεις της βιοτικής μέριμνας.
Άφησα το αυτοκίνητο λίγο έξω από το χωριό και πήρα τον πρώτο αγροτικό δρόμο αριστερά μου, σκοπεύοντας να ανέβω από τη βόρεια πλευρά που έκρινα πως ήταν η πιο ομαλή.
Ξεκινώντας το περπάτημα στη φύση αρχίζεις να αλλάζεις, νοιώθεις το σώμα σου αισθάνεσαι τα πράγματα γύρω σου, αναπνέεις , η ψυχολογία αλλάζει…
Σε μια ώρα έφτασα στη θέση λάκες όπου συνάντησα δυο βοσκούς. Με χαιρέτισαν σαν δικό τους άνθρωπο και με συμβούλεψαν ότι ο καλύτερος δρόμος για την κορυφογραμμή είναι κατά το μήκος της ρεματιάς που είναι εμφανής στα δεξιά από τη θέση μας.
Ακολούθησα τη συμβουλή τους. Για μια ώρα η διαδρομή είναι βατή. Η επόμενη μία ώρα μέχρι την κορυφογραμμή είναι κάπως κουραστική γιατί η πλαγιά είναι απότομη και έχει πολλές πέτρες.
Φθάνοντας στην κορυφογραμμή όπως ήμουν ιδρωμένος πάγωσα από τον άνεμο. Ντύθηκα ζεστά και κάθισα σε απάνεμο σημείο απολαμβάνοντας τη θέα. Στην κορυφογραμμή είχε λίγο χιόνι και πολύ περισσότερο μπροστά δεξιά μου στη κορφή. Η ορατότητα προς τα πεδινά και τη θάλασσα, δεν ήταν η καλύτερη όπως φαίνεται στις φωτογραφίες.
Αποφάσισα πως δεν θα ήταν συνετό μόνος , να προχωρήσω προς την κορφή. Χωρίς βιασύνη πήρα το δρόμο της επιστροφής, παρατηρώντας το φυτά και τα δέντρα… Σε τρεις περίπου ώρες έφτασα στο αυτοκίνητο…
Η αίσθηση του βουνού θα είναι παρούσα μέσα μου αρκετό καιρό, κι η επιθυμία μου να βρεθώ ξανά εκεί…
(* http://maheras.wordpress.com)
Ο Μπούμστος, το βουνό των Ξηρομεριτών, είναι συνδεδεμένο με πολλές μυθολογικές αφηγήσεις και προικισμένο με απαράμιλλες φυσικές ομορφιές. Είναι το δεύτερο σε ύψος βουνό (1.577 μέτρα), μετά την Ψηλή Κορφή (1.589 μέτρα) και είναι από τα πλέον ενδιαφέροντα τμήματα των Ακαρνανικών βουνών.
Ξεκίνησα στις 16 του Μάρτη το πρωί για το χωριό Κομπωτή. Η ορατότητα δεν ήταν η καλύτερη. Είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου τη διαδρομή που θα ακολουθούσα και λαχταρούσα να βρεθώ το συντομότερο να περπατάω στο βουνό, αφήνοντας πίσω την καθημερινότητα τις έννοιες και τις σκέψεις της βιοτικής μέριμνας.
Άφησα το αυτοκίνητο λίγο έξω από το χωριό και πήρα τον πρώτο αγροτικό δρόμο αριστερά μου, σκοπεύοντας να ανέβω από τη βόρεια πλευρά που έκρινα πως ήταν η πιο ομαλή.
Ξεκινώντας το περπάτημα στη φύση αρχίζεις να αλλάζεις, νοιώθεις το σώμα σου αισθάνεσαι τα πράγματα γύρω σου, αναπνέεις , η ψυχολογία αλλάζει…
Σε μια ώρα έφτασα στη θέση λάκες όπου συνάντησα δυο βοσκούς. Με χαιρέτισαν σαν δικό τους άνθρωπο και με συμβούλεψαν ότι ο καλύτερος δρόμος για την κορυφογραμμή είναι κατά το μήκος της ρεματιάς που είναι εμφανής στα δεξιά από τη θέση μας.
Ακολούθησα τη συμβουλή τους. Για μια ώρα η διαδρομή είναι βατή. Η επόμενη μία ώρα μέχρι την κορυφογραμμή είναι κάπως κουραστική γιατί η πλαγιά είναι απότομη και έχει πολλές πέτρες.
Φθάνοντας στην κορυφογραμμή όπως ήμουν ιδρωμένος πάγωσα από τον άνεμο. Ντύθηκα ζεστά και κάθισα σε απάνεμο σημείο απολαμβάνοντας τη θέα. Στην κορυφογραμμή είχε λίγο χιόνι και πολύ περισσότερο μπροστά δεξιά μου στη κορφή. Η ορατότητα προς τα πεδινά και τη θάλασσα, δεν ήταν η καλύτερη όπως φαίνεται στις φωτογραφίες.
Αποφάσισα πως δεν θα ήταν συνετό μόνος , να προχωρήσω προς την κορφή. Χωρίς βιασύνη πήρα το δρόμο της επιστροφής, παρατηρώντας το φυτά και τα δέντρα… Σε τρεις περίπου ώρες έφτασα στο αυτοκίνητο…
Η αίσθηση του βουνού θα είναι παρούσα μέσα μου αρκετό καιρό, κι η επιθυμία μου να βρεθώ ξανά εκεί…
(* http://maheras.wordpress.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο